Στο πλαίσιο της δράσης TOC-hub – κυψέλη νέων καλλιτεχνών γνωρίζουμε τον
Ντίνο Παπαδόπουλο, Μουσικό

Ποια πιστεύεις ότι είναι η μεγαλύτερη πρόκληση στον καλλιτεχνικό χώρο αυτήν την περίοδο;
Τα μεροκάματα. Έχω την “τύχη” να μην βιοπορίζομαι απ’ τη μουσική μου, αλλά πάρα πολλά άτομα στον χώρο περνάνε πολύ δύσκολα τους τελευταίους μήνες, όντας ήδη σε ένα κλάδο που δεν είχε και τις καλύτερες συνθήκες και προ covid.

Ποιοι είναι οι ήρωές σου στην πραγματική ζωή;
Δεν έχω τόσο την έννοια του ήρωα στη ζωή μου. Έχω προφανώς και άτομα που θαυμάζω και επιρροές στη μουσική μου αλλά δεν μου αρέσει να τους σκέφτομαι σαν ήρωες. Το πρώτο όνομα που μου ‘ρθε στο μυαλό πάντως σαν παράδειγμα σύγχρονου ήρωα είναι ο Θανάσης ο Καμπαγιάννης.

Πώς βιώνεις και πως «μεταβολίζεις» τη συνθήκη της πανδημίας και των lockdown προσωπικά και καλλιτεχνικά;
Όταν ξεκίνησε όλο αυτό είχα την ψευδαίσθηση ότι θα έχω περισσότερο χρόνο για να γράψω μουσική. Τελικά αποδεικνύεται ότι χρειάζονται και τα ερεθίσματα για να γράψεις. Οπότε θα έλεγα ότι το βιώνω σαν μια συνεχόμενη αδράνεια, σα να είμαι παγιδευμένος σε μια limbo.

Σε ποιες περιπτώσεις λες ψέματα;
Όταν ήμουν μικρός παίζαμε ένα παιχνίδι, την μπλόφα, όπου πετάς κάποια κλειστά φύλλα απ’ το χέρι σου και είτε μπορείς να πεις αλήθεια για το ποια φύλλα είναι είτε ψέματα. Ανακάλυψα αρκετά σύντομα ότι παρότι μπορεί ένα ψέμα να βοηθούσε σε ένα γύρο, η optimal στρατηγική για να νικήσεις όλο το παιχνίδι ήταν να λες πάντα την αλήθεια.

Ποια είναι τα βασικά θέματα που διαπερνούν τη μουσική σου;
Το κυριότερο είναι ο χρόνος. Η αλληλεπίδραση διαφορετικών χρονικών στιγμών, η ανασκόπηση του παρελθόντος και η ίδια η πίεση και η αλλαγή που προκαλεί ο χρόνος καθώς περνάει.

Αν το 2020 ήταν είδος μουσικής, ποιο θα ήταν αυτό και γιατί;
Θα ήταν ένα μινιμαλιστικό κομμάτι. Ένας συνδυασμός επαναλαμβανόμενων μοτίβων και συνεχόμενων συχνοτήτων που σε κάνουν να χαθείς σε ένα ηχητικό τοπίο που δεν έχει ούτε αρχή ούτε τέλος.

Τι σου δίνει ελπίδα;
Ζούμε εξαιρετικά δύσκολες περιόδους, όπου πέρα απ’ το covid, υπάρχει αδικία, άγχος οικονομικής επιβίωσης για μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας, ρατσισμός και σεξισμός και κάθε μορφή μίσους απέναντι στο διαφορετικό να κανονικοποιούνται και μια κλιματική καταστροφή να διαφαίνεται μες τα επόμενα χρόνια. Το ότι απέναντι σε όλα αυτά υπάρχουν άνθρωποι που παλεύουν και αφιερώνουν τη ζωή τους βοηθώντας συνανθρώπους τους μου δίνει ελπίδα.

Με ποια κριτήρια επιλέγεις τις συνεργασίες σου;
Το βασικότερο είναι η επικοινωνία. Όταν ξεκινάς μια μουσική συνεργασία επιλέγεις να περνάς ένα κομμάτι του δημιουργικού σου χρόνου με άλλα άτομα που θα πρέπει να βρείτε κοινούς τόπους. Ευτυχώς με τα παιδιά στην μπάντα έχουμε πετύχει να έχουμε κοινό όραμα και στόχους και νομίζω φαίνεται και στην μουσική που βγάζουμε.

Ποιο είναι το αγαπημένο σου μέρος στην πόλη;
Μ’ αρέσει το σημείο στον περιφερειακό πάνω απ’ το Γαλάτσι που μπορείς να δεις όλη την πόλη.

Αν ήσουν υπερήρωας ποια θα ήθελες να είναι η δύναμή σου;
Ε να πετάω, ποιος δε θα θέλε να πετάει; Αν και ο αγαπημένος μου υπερήρωας είναι ο Ozymandias απ’ το Watchmen που δεν είχε υπερδυνάμεις.

Ποια πιστεύεις ότι είναι η χειρότερη μορφή δυστυχίας;
Η δυστυχία της απώλειας; Δεν ξέρω.

Πού θα ήθελες να ζεις;
Δεν ξέρω για μόνιμα αλλά θα μου άρεσε να περάσω ένα εξάμηνο στο Kioto.

Μία αγαπημένη σου φράση
Το unlucky, το έλεγε ένας Κολομβιανός συμφοιτητής στο Μόντρεαλ και νομίζω συνοψίζει το “absurd” του Καμύ πολύ καλά.

Ποια είναι η δική σου ιδέα της τέλειας ευτυχίας;
Δεν πιστεύω στο concept του τέλειου, σε όποια κατάσταση και να είσαι όσο ιδανική και να φαίνεται πάντα θα υπάρχουν πράγματα που θες να αλλάξεις. Το να έχω τους δικούς μου ανθρώπους και να μπορώ να γράφω και να παίζω μουσική με κάνει ευτυχισμένο πάντως.

Μια ευχή για το 2021
Ε να τελειώνουμε κάποια στιγμή ρε παιδιά!